Εβδομάδα των Παθών

"Xριστός Ανέστη εκ νεκρών,θανάτω θάνατον πατήσαςκαι τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος"

Πάνω απ΄όλα για εμάς, κατ’ εξοχήν κομμάτι του βίου μας και της μέχρι τώρα ζωής μας, αποτελεί εκτός από την Εθνική μας φυσιογνωμία που είναι πέρα για πέρα Ελληνική και η θρησκευτική μας ταυτότητα. Κομμάτι μας, δηλαδή, εκτός από την Εθνική υπερηφάνεια που προέρχεται από την τιμή του να λεγόμαστε Έλληνες, αποτελεί και η Ορθόδοξη Χριστιανική μας πίστη.

Έτσι λοιπόν, θεωρήσαμε αναγκαίο στην νέα μας ιστοσελίδα – ανάμεσα στα τόσα και τόσα ονόματα ηρώων που έπεσαν τιμώμενοι το χρέος προς την πατρίδα και την πίστη στον σταυρό - να συμπεριληφθεί και ένα μικρό κομμάτι όσο αφορά τη θρησκεία μας, ως Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Για αυτό κι επιλέξαμε το πλέον σημαντικότερο και αξιοθαύμαστο γεγονός της πίστης αυτής. Ένα μικρό κείμενο, ξεκινώντας από τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού Χριστού στην γη της Ιερουσαλήμ, αποτελούμενο από τα Πάθη και την Σταύρωση Του Θεανθρώπου έως την Ανάσταση και την Ανάληψή Του στους ουρανούς.

Συγκίνηση και δέος κατέχει τις καρδιές μας, αναλογιζόμενοι το δράμα που διεξήχθη πριν από δυο και πλέον χιλιάδες χρόνια στον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό, ταυτόχρονα και με το άκουσμα του δίστιχου στις εκκλησίες μας “σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδαση την γην κρεμάσας," μα παρόλα αυτά μας διαπερνά κι ένα αίσθημα υποχρέωσης και καθήκοντος να γνωρίζουμε τι ακριβώς έγινε, χρησιμοποιώντας στοιχεία βασικά κι αδιάψευστα, στον τόπο εκεί του μαρτυρίου. Ενός μαρτυρίου που ο ίδιος ο Χριστός, πέρασε λόγω της μεγάλης αγάπης του προς εμάς, λόγω της θέλησής του να σώσει τον φθαρτό άνθρωπο από τις αμαρτίες, από την παρακοή και τον ξεπεσμό που είχε φθάσει, αντικρύζοντας την άκρα ταπείνωση, τον χλευασμό, με κορυφαίο γεγονός την πορεία Του προς τον Γολγοθά και την Σταύρωσή Του.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ: “ΩΣΑΝΝΑ!”
«Ὡσαννά· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου,ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ»

“Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και τελεσθήσεται πάντα τα γεγραμμένα για των Προφητών τω Υιώ του ανθρώπου”, είπε ο Ιησούς αφού συγκέντρωσε τους μαθητές του, όταν το Πάσχα πλησίασε.

Θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στην πόλη της Σιών κι ο κόσμος φώναζε: “Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς του Ισραήλ”, που σημαίνει: “Δόξα στο Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ!”

Αναβρασμός μεγάλος στη πόλη, ένθερμη και ενθουσιώδες υποδοχή “Μετά Βαίων και κλάδων” καθώς έφθανε ο Υιός του Θεού καθισμένος επί του όνου στη γη της Ιερουσαλήμ.

Ο Χριστός χωρίς να δίνει καμία σημασία στις τιμές, στη στιγμιαία δόξα και στις εκδηλώσεις, περιμένει καρτερικά την ημέρα που θα θανατωθεί πάνω στον σταυρό και θα κατανικήσει το θάνατο χαρίζοντας έτσι τη ζωή σε εμάς.

Οι άνθρωποι, και τότε όπως και σήμερα, φοράνε τα καλά τους ρούχα, συγκινούνται και ενθουσιάζονται όμως παρόλα αυτά μένουμε άπρακτοι και δεν τον ακολουθούμε στο μαρτύριο, παραμένοντας στασημοποιημένοι στις εξωτερικές εκδηλώσεις.

Γι΄αυτό, εάν αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε τον Ιησού Χριστό πρέπει να έχουμε τη διάθεση να συμπορευτούμε μαζί του, να τον ακολουθήσουμε δηλαδή, και γενικότερα να έχουμε θέληση. Διότι μόνο η θέληση λείπει από τους ανθρώπους, για τα υπόλοιπα φροντίζει ο Θεός.

Κατά την Υμνολογία της Κυριακής των Βαίων ακούμε στις εκκλησίες μας, το απολυτίκιον:«Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον, Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ Νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου». Μετάφρασις:«Θέλοντας Χριστέ και Θεέ μας να δείξεις, προ της σταυρικής Σου Θυσίας, ότι είναι βέβαιο πράγμα η ανάσταση όλων των νεκρών, ανέστησες εκ νεκρών τον Λάζαρον · Για τούτο και εμείς, μιμούμενοι τα παιδιά που σε υποδέχθηκαν κατά την είσοδό Σου στην Ιερουσαλήμ, κρατούμε στα χέρια μας τα σύμβολα της νίκης, τα βάϊα και βοώμε προς Εσένα, τον νικητή του θανάτου: Βοήθησέ μας και σώσε μας, Συ που ως Θεός κατοικείς στα ύψιστα μέρη του ουρανού, ας είσαι ευλογημένος Συ, που έρχεσαι απεσταλμένος από τον Κύριο».

ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ: “ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ…”
«Τὴ ἁγία καὶ μεγάλη Δευτέρα, μνείαν ποιούμεθα τοῦ μακαρίου Ἰωσὴφ τοῦ Παγκάλου, καὶ τῆς ὑπὸ τοῦ Κυρίου καταραθείσης καὶ ξηρανθείσης Συκῆς»

Κατά τη Μ.Δευτέρα επικαλούμε ανάμνηση του ενάρετου Ιωσήφ (γιός του Πατριάρχη Ιακώβ και απόγονος του Αβραάμ) ο οποίος αποτελεί τύπο Του Κυρίου Ιησού Χριστού. Θεωρήθηκε δηλ. προεικόνιση του Χριστού γιατί και Αυτός, ήταν αγαπητός Υιός του Πατρός (όπως κι ο Ιωσήφ), φονεύθηκε από τους Ιουδαίους, πουλήθηκε από τον μαθητή Του (εδώ ο Ιωσήφ πουλήθηκε από τα αδέρφια του) και βασανίσθηκε.

Επίσης την Μ.Δευτέρα επικαλούμε ανάμνηση και της άκαρπης συκής (που τότε συμβόλιζε τη Συναγωγή των Εβραίων) την οποία ο Θεός καταράσθηκε, διότι δεν είχε πνευματικούς καρπούς, έτσι όπως και σήμερα ο κάθε άνθρωπος που στερείται πνευματικών καρπών, δηλαδή αγαθών.

Με το παράδειγμα της συκής, η Εκκλησία μας θέλει να μας οδηγήσει προς αγώνες πνευματικούς για την κατάκτηση αγαθών.

Την Αγία και Μεγάλη Δευτέρα, η υμνογραφία αναφέρεται και στο θέμα της ελεύσεως Του Χριστού προς το Πάθος, με το απολυτίκιον:«Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῶ ὕπνω κατενεχθής, ἵνα μῄ τῶ θανάτω παραδοθής, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθής, ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα. Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διὰ τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς». Μετάφρασις:«Ο Χριστός, ο Νυμφίος (της Εκκλησίας) να, έρχεται ξαφνικά μέσα στην νύχτα. Μακάριος αυτός που αγρυπνεί και τον περιμένει. Αντίθετα, είναι ανάξιος εκείνος που θα τον εύρει ράθυμο και αμελή. Πρόσεχε, λοιπόν, ψυχή μου, μη τυχόν και καταληφθείς από τον (πνευματικό) ύπνο, για να μην παραδοθείς στον πνευματικό θάνατο, Κι έτσι κλειστείς έξω από την (ουράνια) βασιλεία. αλλά φρόντισε να συνέλθεις και φώναξε δυνατά: Άγιος, άγιος, άγιος είσαι Εσύ ο Θεός μας. δια της Θεοτόκου ελέησέ μας».

ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ: "ΤΑ Τ Α Λ Α Ν Τ Α"
«Τὴ Αγία καὶ Μεγάλη Τρίτη, τῆς τῶν δέκα Παρθένων παραβολῆς, τῆς ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα»

Ακούμε την παραβολή των Δέκα Παρθένων, οι οποίες είναι οι ψυχές μας και η προμήθεια λαδιού για το λυχνάρι είναι ο επίγειος συνεχής αγώνας για να κάνουμε το θέλημα Του Θεού, δηλαδή να τερματίζουμε την επαφή μας με στοιχεία παρρίσακτα αλλά να στρατευόμαστε υπέρ της πνευματικής μας προόδου.

Οι παρθένες συμβολίζουν τις ψυχές που λαχταρούν την ένωσή τους με τον Νυμφίο της Εκκλησίας, τον Σωτήρα δηλαδή Χριστό.

Έτσι λοιπόν, η Εκκλησία μας προετοιμάζει να υποδεχθούμε τον ουράνιο Νυμφίο, ο οποίος θα φτάσει σε εμάς είτε την στιγμή του θανάτου μας είτε κατά τη Δευτέρα Παρουσία.

Την Μεγάλη Τρίτη, υπενθυμίζεται το χρεός των πιστών, με την αναφορά των ταλάντων, ότι έχουμε την υποχρέωση όλοι μας να καλλιεργήσουμε τα χαρίσματα που ο ίδιος ο Κύριος έδωσε σε εμάς.

Κατά την υμνολογία της Αγίας Τρίτης, εκτός από διάφορα κοντάκια και την Ευαγγελική περικοπή, επαναλαμβάνεται το απολυτίκιον του Νυμφίου.

ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ: “Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ”
«Τὴ Αγία καὶ Μεγάλη Τετάρτη, τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρω Πόρνης γυναικός, μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν, ὅτι πρὸ τοῦ σωτηρίου Πάθους μικρὸν τοῦτο γέγονε».

Η Εκκλησία μας την Αγία και Μεγάλη Τετάρτη υπενθυμίζει τις γυναίκες που άλειψαν με μύρο τον Χριστό. Οι γυναίκες αυτές, καταρχήν, που άλειψαν τον Κύριο ήταν δυο. Η μία τον άλειψε πολύ καιρό πριν το μαρτύριο και ήταν πόρνη και η άλλη λίγες μέρες πριν την κορύφωση του δράματος Του και ήταν ενάρετη και φρόνιμη. Η πόρνη με το μύρο εκείνο, άλειψε τα πόδια και το κεφάλι του Ιησού και στη συνέχεια το σκούπισε με τα μαλλιά της.

Με την πράξη αυτή της πόρνης, καλούμαστε να τιμήσουμε την ιερή αυτή μέρα όπου η γυναίκα έδειξε την έμπρακτη και ειλικρινή μετάνοιά της κι έτσι ο Χριστός εισάγει μια νέα αντίληψη μακριά από τα ταμπού της τότε εποχής στην Ιουδαία, ότι δηλ. ο άνθρωπος δεν είναι αμαρτωλός από τη φύση του αλλά είναι πνευματικά ασθενής και χρειάζεται βοήθεια. Έτσι λοιπόν, θέτει ως φάρμακο της πνευματικής ασθένειας την μετάνοια η οποία γκρεμίζει την αμαρτία και θέτει νέους δρόμους, προς την εποχή του ελέους και της χάρητος.

Η πράξη μετανοίας της πόρνης, δείχνει σε εμάς πως αν δεν συντριβούμε σαν εκείνη έτσι ώστε να μετανοήσουμε δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό και να συμπορευτούμε μαζί Του στον δρόμο προς τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του.

Την Αγία και Μεγάλη Τετάρτη, η εκκλησία μας ταυτόχρονα με το γεγονός της μετάνοιας της πόρνης, αναφέρει συγχρόνως και την προδοσία του Ιούδα, όπου ο τελευταίος συμφωνεί με το συμβούλιο των αρχιερέων και των πρεσβυτέρων την προδοσία Του Διδασκάλου του με αντάλλαγμα 30 αργύρια.

Την Αγία Τετάρτη, ψάλλονται κοντάκια υπέρ της Πόρνης γυναίκας, Ευαγγελικές περικοπές και υμνείται για τελευταία βραδιά το απολυτίκιον του Νυμφίου.

AΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ: “Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ”
«Τὴ Aγία καὶ Mεγάλη Πέμπτη, οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες, ἀλληλοδιαδόχως ἔκ τε τῶν θείων Ἀποστόλων, καὶ τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων, παραδεδώκασιν ἡμῖν τέσσαρά τινα ἑορτάζειν, τὸν ἱερὸν Νιπτήρα, τὸν μυστικὸν Δεῖπνον (δηλαδὴ τὴν παράδοσιν τῶν καθ' ἡμᾶς φρικτῶν Μυστηρίων), τὴν ὑπερφυὰ Προσευχήν, καὶ τὴν Προδοσίαν αὐτήν».

Το βράδυ αυτό διεξάγεται ο Μυστικός Δείπνος, όπου ο Χριστός ευλογεί τον άρτο και τον οίνο και με αυτό το γεγονός παραδώνει το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας που θα είναι αιώνιο λόγω της παρουσίας Του στην Εκκλησία. Ακολούθως, ο Θεάνθρωπος θέλοντας να δείξει πως δεν ήταν δυνατόν να καθίσει μαζί τους ο άνομος, δηλ. ο προδότης Του, λέει στους μαθητές Του “Εις εξ’ υμών παραδώσει με, ο εσθίων μετ’ εμού”, ότι δηλ. ένας από αυτούς θα τον προδώσει και κατ’ επέκταση θα τον προδώσει. Κανένας από τους μαθητές Του, δεν περίμενε να ακούσει τέτοια λόγια κι άρχισαν να διερωτούνται και να τον ερωτούν ποιός ήταν αυτός. Ο Ιησούς απάντησε με τη φράση “Εκείνος εστίν ω εγώ βάψας το ψωμίον επιδώσω” κι έτσι ακριβώς βουτώντας ένα κομμάτι άρτο στο φαγητό το έδωσε στον Ιούδα. Ο προδότης μαθητής στη φράση του Ιησού “ό ποιείς, ποίησον τάχιον”, δηλ. ότι είναι να κάνεις κάνε το γρήγορα, σηκώθηκε κι έφυγε βιαστικά χάνοντας έτσι την επαφή του με τους μαθητές και τον Θείο Διδάσκαλό του.

Έπειτα, ο Κύριος ακολούθησε στη σύσταση του Μυστηρίου λαμβάνοντας τον άρτο κι αφού ευχαρίστησε τον έκοψε σε τεμάχια και τον έδωσε στους μαθητές Του λέγοντάς τους “ Λάβετε φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου, το υπέρ ημών διδόμενον”. Ύστερα πήρε το ποτήρι με τον οίνο κι αφού ξαναευχαρίστησε τον Θεό Πατέρα Του, έδωσε στους μαθητές Του να πιούν λέγοντάς τους “ Πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο γαρ εστί το αίμα μου, το της Καινής Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών”. Κατά την υπόλοιπη ώρα, τα λόγια του Ιησού Χριστού προτρέπουν τους μαθητές να είναι ενωμένοι και να περιβάλλονται από αγάπη έτσι ώστε να δώσουν στον κόσμο ότι κι Αυτός έδωσε σε αυτούς.

Εν συνεχεία, ακολουθεί ο Νιπτήρ, όπως λέγεται σήμερα, κατά τον οποίο ο ίδιος ο Θεάνθρωπος άλειψε με μύρα τα πόδια των μαθητών Του, γεγονός που μας δείχνει ότι πρέπει να εκδηλώνουμε την αγάπη μας με ταπεινοφροσύνη. Ακολούθως, ο Κύριος αποσείρεται στο όρος των Ελαιών και μετά το τέλος της τελευταίας Του προσευχής, γνωστή ως αρχιερατική προσευχή Του Ιησού, φθάνει ο Ιούδας με τη συνοδεία στρατιωτών και μεγάλο πλήθος και με ένα φιλί προδίδει τον Διδάσκαλό Του. Εκείνη τη στιγμή συλλαμβάνεται και οδηγείται στο παράνομο συμβούλιο των πρεσβυτέρων και στον ανώτατο αρχιερέα Καιάφα. Εντομεταξύ, ο θερμόαιμος Πέτρος που ακολουθεί Τον Κύριο στην αρχιερατική αυλή τον αρνείται λίγο πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις φορές. Ενώπιον του αρχιερατικού συμβουλίου πλέον, εξορκίζεται να πει την αλήθεια αν δηλ. ο ίδιος είναι ο Χριστός, ο Υιός Του Θεού και λέγοντας την αλήθεια κρίνεται δήθεν ένοχος επειδή τάχα βλαστήμησε. Στη συνέχεια, τυγχάνει της άκρας ταπείνωσης, αφού χλευάζεται, τον φτύνουν, τον χαστουκίζουν και τον εμπαίζουν συνεχώς μέχρι το πέρας της νύκτας.

Κατά την Αγία και Μεγάλη Πέμπτη, όπου κορυφώνεται το δράμα Του Ιησού Χριστού μετά την προδοσία, στις εκκλησίες μας, τη νύκτα αυτή γινόμαστε αποδέκτες των 12 Ευαγγελίων και ακούμε το απολυτίκιον:
«Ὅτε οἱ ἔνδοξοι Μαθηταί, ἐν τῷ νιπτήρι τοῦ Δείπνου ἐφωτίζοντο, τότε Ἰούδας ὁ δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας ἐσκοτίζετο, καὶ ἀνόμοις κριταῖς, σὲ τὸν δίκαιον Κριτὴν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων ἐραστά, τὸν διὰ ταῦτα ἀγχόνη χρησάμενον, φεῦγε ἀκόρεστον ψυχὴν τὴν Διδασκάλω τοιαῦτα τολμήσασαν. Ὁ περὶ πάντας ἀγαθός, Κύριε δόξα σοί». Μετάφρασις:
«Την ώρα που οι δοξασμένοι μαθητές, στο μυστικό Δείπνο, καθώς τους έπλενε ο Κύριος τα πόδια, φωτίζονταν, ο ασεβής Ιούδας, άρρωστος από φιλαργυρία, βυθιζόταν στο πνευματικό σκοτάδι. Παραδίδει σε παράνομους κριτές. Εσένα το Δίκαιο Κριτή. Κοίτα καλά τον Ιούδα. Εσύ που αγαπάς πολύ τα χρήματα (και σκέψου), πως γι’ αυτά έφτασε στο κατάντημα να απαγχονισθεί. Απόφευγε την απληστία της ψυχής του Ιούδα που τόλμησε τέτοια φοβερά έργα (να κάνει) κατά του Διδασκάλου του. Δόξα σ’ Εσένα, Κύριε, που είσαι προς όλους αγαθός».

ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: “H ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ”
«Τὴ Αγία καὶ Μεγάλη Παρασκευή, τὰ ἅγια καὶ σωτήρια καὶ φρικτὰ Πάθη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμεν, τοὺς ἐμπτυσμούς, τὰ ῥαπίσματα, τὰ κολαφίσματα, τὰς ὕβρεις, τοὺς γέλωτας, τὴν πορφυρᾶν χλαίναν, τὸν κάλαμον, τὸν σπόγγον, τὸ ὄξος, τοὺς ἤλους, τὴν λόγχην, καὶ πρὸ πάντων, τὸν σταυρόν, καὶ τὸν θάνατον, ἃ δι' ἡμᾶς ἑκὼν κατεδέξατο, ἔτι δὲ καὶ τὴν τοῦ εὐγνώμονος Ληστοῦ, τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ, σωτήριον ἐν τῷ Σταυρῶ ὁμολογίαν».

Την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή ενθυμούμαστε τα φρικτά Πάθη που υπέστη ο Χριστός και την μέρα αυτή καθιερώθηκε αυστηρή νηστεία. Μετά το αρχιερατικό συμβούλιο, ο Ιησούς Χριστός έρχεται αντιμέτωπος με την πολιτική εξουσία της τότε εποχής στην Ιουδαία. που ακούει στο όνομα Πόντιος Πιλάτος και αργότερα εισχωρεί στα βάναυσα και κακούργα χέρια των στρατιωτών. Του φορούν κόκκινη χλαμύδα, τοποθετούν στο κεφάλι Του ακάνθινο στεφάνι και του δίνουν στο χέρι καλάμι συμβολικό σκήπτρο. Τον προσκυνούν χλευαστικά, τον μαστιγώνουν, τον φτύνουν και τον χλευάζουν.

Έπειτα, του φορτώνουν τον Σταυρό στους ώμους και ξεκινούν για τον λεγόμενο κρανίου Τόπου, δηλ. τον Γολγοθά. Εκεί Τον σταυρώνουν, ανάμεσα σε δύο ληστές δεχόμενος τις βλασφημίες όσων βρίσκονται εκεί και οι στρατιώτες τον ποτίζουν χολύ και ξύδι.

Οι εφτά λόγοι του Χριστού πάνω στον σταυρό:

Ο Θεάνθρωπος από την ώρα που ανέβηκε στον Σταυρό μέχρι που παρέδωσε το πνεύμα του, αναφώνησε μερικά λόγια. Οι λόγοι αυτοί του Ιησού έχουν σωτηριώδη σημασία γιατί μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής του εδώ στη γη, ο Χριστός έκανε οτιδήποτε έχει σχέση με τη σωτηρία των ανθρώπων.

Ο πρώτος λόγος ακούστηκε αμέσως μετά τη σταύρωση και απευθυνόταν προς τον Πατέρα Του, χωρίς να επικαλείται τη βοήθειά του αλλά για να ζητήσει συγχώρεση των στρατιωτών: “Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”, δηλ. Πατέρα συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν.

Ο δεύτερος λόγος είναι η απάντηση σε μια φωνή μετανοίας και πίστεως αυτής του “ευγνώμονος ληστού”: “Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν το Παραδείσω”, δηλ. αλήθεια σου λέω, σήμερα Θα είσαι μαζί Μου στον Παράδεισο. Αυτό έγινε διότι ο ληστής μετανόησε πραγματικά και κατάλαβε το λάθος του. Την τελευταία στιγμή ενώ ταπεινώθηκε, κατάλαβε το λάθος του και πράγματι ο Κύριος, ο Θεός της αγάπης, τον συγχώρεσε και τον έβαλε μαζί Του στον παράδεισο.

Ο τρίτος λόγος είναι λόγος στοργής και πρόνοιας προς τη μητέρα του: “ Γύναι, ιδού ο Υιός, είτα λέγει τω μαθητή: Ιδού η μήτηρ σου”. Δηλ. γυναίκα, κυρία, Δέσποινα, αυτός εδώ (Ιωάννης) θα είναι από τώρα ο γιός σου κι ύστερα στον Ιωάννη: Αυτή τώρα, δηλ. η Θεοτόκος είναι η μητέρα σου.

Ο τέταρτος λόγος Του, είχε μεγάλο βάθος, αλλά ταυτόχρονα και τραγικότητα. Από δε έκτης ώρας σκότος εγένετο επί πάσαν την γην εως ώρας ενάτης. Περί δε την ενάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς φωνή μεγάλη λέγων “ηλί ηλί, λαμά σαβαχθανί; τουτ’ έστι Θεέ μου Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες;” Δηλαδή, από το μεσημέρι ως τις 3 το απόγευμα έπεσε σκοτάδι σε όλη τη γη και γύρω στις 3 ο Χριστός κραύγασε με δυνατή φωνή την φράση αυτή.

Ο πέμπτος λόγος ήταν μια μόνο λέξη “διψώ” και αυτό το είπε για να εκπληρωθεί η προφητεία της Γραφής.

Ο έκτος λόγος του Θεανθρώπου είναι και ο προτελευταίος λόγος της αγωνίας του Σταυρού. Το έργο της λύτρωσης έχει φτάσει στο τέλος. “Τετέλεσται”, δηλ. τώρα όλα επληρώθηκαν.

Ο έβδομος και τελευταίος λόγος είναι η φωνή θριάμβου. Με αυτόν ο Κύριος διακηρύσσει όι νίκησε την αμαρτία. Φεύγει όχι γιατί το ήθελαν οι εχθροί του, αλλά γιατί το θέλει μόνος του. “Πάτερ εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου”, δηλ. Πατέρα στα χέρια σου παραδίσω το πνεύμα μου. Μόλις το είπε αυτό, Ξεψύχησε. Η άψυχη κτίση τρέμει από φόβο και η γη δέχεται σεισμό.

Στο τέλος, λογχίζεται από τους στρατιώτες και από το σώμα Του τρέχει αίμα και νερό. Φτάνει με την σειρά του, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία μαζί με τον Νικόδημο, αποκαθηλώνουν τον Ιησού από το σταυρό και αρωματίζουν το Πανάγιο και άχραντο σώμα Του, το τυλίγουν σε καθαρό σεντόνι και στη συνέχεια, οι δύο κρυφοί μαθητές του Χριστού “απέθεσαν” το Σώμα Του σε “καινόν μνημείον”, σε ένα καινούργιο μνημείο δηλ. και έπειτα για την ασφάλεια του νεκρού έβαλαν στην είσοδο του μνημείου ένα βαρύ και μεγάλο λίθο που ήταν αποκλειστικά για τον τάφο αυτό.

Την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, ψάλλονται οι τρεις διαφορετικές πτυχές των εγκωμίων, πολλά κοντάκια και απολυτίκια και ένας από τους πιό γνωστούς ψαλμούς είναι:«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου, ὁ ἐν ὕδασι τὴν γὴν κρεμάσας. Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται, ὁ τῶν Ἀγγέλων Βασιλεύς. Ψευδὴ πορφύραν περιβάλλεται, ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἓν νεφέλαις. Ῥάπισμα κατεδέξατο, ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ. Ἦλοις προσηλώθη, ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Λόγχη ἐκεντήθη, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Προσκυνούμέν σου τὰ Πάθη Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν, καὶ τὴν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν»
Μετάφρασις:
«Σήμερα κρεμάται πάνω στο ξύλο (του Σταυρού) Εκείνος που πάνω στα νερά κρέμασε τη γη. Στεφάνι από αγκάθια φοράει στο κεφάλι ο Βασιλιάς των Αγγέλων, Ντύνεται με ψεύτικη βασιλική χλαμύδα, Αυτός που ντύνει με σύννεφα τον ουρανό, Δέχτηκε ράπισμα Εκείνος που (με το βάπτισμά Του) στον Ιορδάνη ελευθέρωσε τον Αδάμ (το ανθρώπινο γένος). Με καρφιά καρφώθηκε ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Με λόγχη τρυπήθηκε ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμε τα Πάθη Σου, Χριστέ. Δείξε μας και την ένδοξη Ανάστασή Σου».

ΤΟ ΑΓΙΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ: “Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ”
«Τῶ Αγίω καὶ Μεγάλω Σαββάτω, τὴν θεόσωμον Ταφήν, καὶ τὴν εἰς Ἄδου Κάθοδον τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν δι' ὧν τῆς φθορᾶς τὸ ἡμέτερον γένος ἀνακληθέν, πρὸς αἰωνίαν ζωὴν μεταβέβηκε».

Το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής το άχραντο σώμα Του Χριστού έπρεπε να αποκαθηλωθεί από τον Σταυρό και να ταφεί βιαστικά όπως κι έγινε. Κοντά εκεί στον τόπο της Σταυρώσεως Του Ιησού, ήταν η Θεοτόκος και οι μαθήτριές Του, οι οποίες έκλαιγαν και θρηνούσαν. Έπειτα, ο Νικόδημος και ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας όπως είδαμε και κατά την Μεγάλη Αγία και Μεγάλη Παρασκευή αναλαμβάνουν το Πανάγιο σώμα Του και τον ταφεύουν.

Αργότερα, μαζεύτηκαν οι Φαρισαίοι και οι αρχιερείς στον Πιλάτο, λέγοντας του: “Κύριε, θυμηθήκαμε πως εκείνος ο λαοππλάνος, όταν ακόμα ζοέσε είχε πει πως “Σε τρεις μέρες Θα αναστηθώ”. Διάταξε λοιπόν να ασφαλιστεί ο τάφος μέχρι την Τρίτη μέρα μην έρθουνε μαθητές του τη νύκτα και τον κλέψουνε και πούνε στο λαό “Αναστήθηκε από τους νεκρούς” Και θάναι τότε η δεύτερη αυτή πλάνη χειρότερη από την πρώτη”. Ο Πιλάτος απάντησε: “Πάρετε φρουρά και πηγαίνεται μόνοι σας, ασφαλίστε τον τάφο, όπως εσείς ξέρετε.” Κι αυτοί πήγανε, ασφαλίσανε τον τάφο και τον σφραγίσανε με ένα βράχο και τοποθέτησαν φρουρά.

Ξημερώματα της Κυριακής, 36 ώρες μετά από την ζωοδόχον νέκρωση του Ιησού Χριστού, ξεκίνησαν για τον τάφο η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η του Ιακώβ και η Σαλώμη για να αλείψουν το σώμα του Ιησού με μύρα όπως συνηθιζόταν. Καθώς πήγαιναν, αναρωτήθηκαν ποιός θα μπορούσε να κυλήσει την πέτρα για να μπουν σοτν τάφο, κι όμως μόλις πλησίασαν παρατήρησαν πως η πέτρα είχε ήδη κυλήσει από τον τάφο. Όταν μπήκαν μέσα στο μνήμα αντίκρυσαν έναν άγγελο “αστραποφόρο την όψιν, χιονόφωτο στη στολή”. Ο άγγελος είπε στις γυναίκες “Μη εκθαμβείσθε. Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον, ηγέρθη, ουκ έστι ώδε. Ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν, αλλά υπάγετε είπατε τοις μαθητοίς αυτού και τω Πέτρω ότι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν. Εκεί αυτόν όψεσθε καθώς είπεν υμίν. Δηλ. Μην τρομάζετε. Ψάχνετε για τον Ιησού από την Ναζαρέτ το σταυρωμένο. Αναστήθηκε! Δεν είναι εδώ. Να και το μέρος όπου τον είχαν βάλει. Πηγαίνετε τώρα να πείτε στους μαθητές του και τον Πέτρο ότι “Πηγαίνει πριν από εσάς στην Γαλιλαία και σας περιμένει. Εκεί θα τον δείτε, όπως σας το είπε “Και εξελθούσαι, έφυγον από μνημείου. Είχε δέ αυτάς τόμος και έκστασις, και ουδενί ουδέν είπον. Εφοβούντο γαρ”. Οι γυναίκες βγήκαν από το μνήμα κι έφυγαν με τρόμο και δέος και δεν μίλησαν σε κανένα γιατί ήταν φοβισμένες.

Η εκκλησία μας ψάλλει το πιό κάτω απολυτίκιον σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού, τρεις φορές:

“Χριστός ανέστη εν νεκρών, Θανάτω Θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος."

Ο Χριστός δε φάνηκε μόνο για στιγμή, ούτε για λίγη ώρα. Αντίθετα φάνηκε για πολλές ημέρες – χρόνια ότι είναι ζωντανός, κατέβηκε στη γη παίρνοντας σάρκα και οστά δηλ. έγινε Θεάνθρωπος. Με την ανάστασή Του, Ο Θεός έσωσε τον άνθρωπο από την κατάρα του Αδάμ και την υποταγή του στο διάβολο χαρίζοντας μας έτσι την μακαριότητα και την ελευθερία. Επιβεβαίωσε ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός Του. Έτσι λοιπόν, ας μετατραπεί και μέσα μας, μέσω της αληθινής μετάνοιάς μας, ο θάνατος σε πηγή ζωής και ειρήνη. Ας αγωνιζόμαστε όσο ζούμε, να μεταποιούμε το θάνατο της αμαρτίας, σε ζωή Του Θεού. Μόνο τότε η χαρά θα γεμίσει ολάκερη την ύπαρξή μας, τη ψυχή, το σώμα και το μυαλό μας κι ο αναστάσιμος χαιρετισμός θα έχει περιεχόμενο και νόημα ζωής.

Χριστός Ανέστη!

Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!