Sunday, August 2, 2009

Κοιμάται η νεολαία;

Νιώθω την ανάγκη σε αυτή τη μικρή δημοσίευση, να γράψω για την νεολαία του τόπου μας, για την νεολαία της Κύπρου μας. Να τονίσουμε, κοιμάται άραγε ή όχι;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, δόθηκε χθες βράδυ 15 Νοεμβρίου εν έτη 2008, όπου σκεύτηκα και κατέληξα, ότι, ΟΧΙ η νεολαία της Κύπρου δεν κοιμάται. Μπορεί να μην είναι ολόκληρη ξύπνια, όμως κάποιοι, δεν κοιμούνται και δεν έχουν βολευτεί ακόμη.

Το θέαμα ήταν συγκλονιστικό. Ό,τι και να γράψω θα είναι λίγο, ελάχιστο μπροστά στα όσα ζήσαμε κι ανούσιο για όσους δεν ήταν εκεί.

Ως 19χρονος νέος, πολίτης του τόπου μας, τα λόγια μου είναι σχεδόν περιττά για να περιγράψω το μεγαλείο της χθεσινής εκδήλωσης, μιλώντας συγκεκριμένα για την λαμπαδηφορία, που πραγματοποιηθήκε από τον προαύλιο της εκκλησίας της Φανερωμένης, πορεύθηκε προς το οδόφραγμα του Λήδρα – Πάλλας και κατέληξε στο φυλάκιο της οδού Λήδρας.

Η ατμόσφαιρα ήταν μαγεμένη, το θέαμα ήταν συγκλονιστικό και η συγκίνηση στα μάτια των 16χρονων και 18χρονων παιδιών ήταν εμφανής. Μαθητές και μαθήτριες, φοιτητές και φοιτήτριες, δεν σταμάτησαν λεπτό να φωνάζουν για την παιδεία, για την ιστορία, για την ομοσπονδία, για τους αλήτες και ψεύτες πολιτικούς μας, για την Θράκη, για τα Ίμια, για την Μακεδονία, για το ψευδοκράτος, για την τουρκική εισβολή, για το ότι η Κύπρος ήταν, είναι και θα παραμένει πάντοτε Ελληνική, στους αιώνες των αιώνων. Μαζί τους πορεύθηκαν επίσης και ενήλικες που ένωσαν τις φωνές τους με τη δική τους.

Έτσι λοιπόν, κλείνοντας το σύντομο άρθρο που ήθελα να γράψω στην νέα ιστοσελίδα της Εθνικής Φωνής Ελληνόψυχων Νέων, θα ήθελα να δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια στα παιδιά– εάν χαρακτηρίζονται πλέον παιδιά αυτά τα άτομα - της Α.Φ.Ε και της Ε.Φ.Ε.Ν για την περηφάνια που εσωτερικά μου μετέδωσαν, για τη δύναμη που μου πρόσφεραν χωρίς να το καταλάβουν και για την πίστη που μου χάρισαν. Τέτοια πορεία δεν είχε ξαναγίνειστο παρόν στάδιο που ζούμε, τέτοιους είδους διαμαρτυρία δεν πίστευα ότι υπάρχουν μαθητές και φοιτητές που θα είχαν το ψυχικό σθένος να πραγματοποιήσουν μέσα στο απάνθρωπο κλίμα που ζούμε και ιδιαίτερα μια τέτοια μέρα, μαύρη μέρα, αισχρή επέτειο.

Τώρα πιά, πιστεύω ότι είμαι ακόμα πιό δυνατός, ακόμα πιό ισχυρός. Και ναι, πιστεύω στα πραγματικά μου όνειρα και στους προαιώνιους πόθους που διέθεταν οι πρόγονοί μας όπως κι εμείς σήμερα, ελπίζω και εύχομαι ότι οι βάσεις θα εξαφανιστούν, οι Τούρκοι θα φύγουν και θα ζήσουμε σε μιά Κύπρο Ελεύθερη και είμαι πλέον βέβαιος ότι αυτά δεν είναι λαίλαπες και ποτάμια που παρασύρουν φαντασιόπληκτους νέους.

Μπράβο στους νέους αυτούς λοιπόν, όχι μόνο γιατί έδωσαν βροντερό το παρών τους χθες μέχρι τα διπλανά καζίνο των Τούρκων που έπαιζαν τραγούδια και διασκέδαζαν, όχι μόνο γιατί έβγαλαν βροντερή φωνή όταν άλλοι βρισκόντουσαν σε καφετέριες, σε κέντρα διασκέδασης ή αλλού, όχι μόνο γιατί πραγματοποίησαν ένα τέτοιο γεγονός και συγκίνησαν τους πάντες, αλλά

Γιατί έδωσαν βροντερά και ηχηρά το παρών τους για ακόμη μιά φορά εκεί, στην πληγή που μας πονά, εκεί που κυλάει ο περισσότερος πόνος, η δίψα για εκδίκηση, για λευτερία και επιστροφή, στη καρδιά της διαιρεμένης μας Λευκωσίας, εκεί που κάποιοι αποκαλούν σύνορα, στα δύο οδοφράγματα.

Απλά, οι ξένοι, οι πολιτικοί, οι δήθεν και ή αλλιώς, να ξέρουν και να έχουν υπόψη τους, ότι κάποιοι νέοι θα στέκονται εκεί όσο ζουν.

Και γι΄αυτό είμαι σίγουρος, γιατί τα παιδιά εκείνα θα είναι εκεί, όποτε πρέπει, όποτε νιώσουν την ανάγκη να παραστούν εκεί και για

ΌΣΟ ΖΟΥΝ…

Ευχαριστούμε που υπάρχουν κάποιοι σαν κι αυτούς ακόμη στον δύσμοιρο ετούτο τόπο.

19χρονος νέος.


*Το πιο πάνω άρθρο, απεστάλει από άγνωστο παραλήπτη στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο και δημοσιεύθηκε αυτούσιο.

No comments: